ODKRYJ WSPANIAŁE MIASTA NA UKRAINIE
ODKRYJ WSPANIAŁE MIASTA NA UKRAINIE
BIURO PODRÓŻY SZCZECIN
W ostatnich latach bardzo popularne stały się wycieczki z Polski na Ukrainę. Można było odwiedzić m.in. Lwów i Kijów. Niemniej jednak warto poświęcić Ukrainie nieco więcej czasu i odkryć walory wspaniałych ukraińskich miast takich jak: postindustrialny Borysław, Chyrow, Truskawiec ze słynnym uzdrowiskiem, przepiękny Drohobycz z Cerkwią św. Jura czy choćby wspaniały krajobraz skalny Tustań.
Brzmi ciekawie? Odkryjmy wspólnie wspaniałe miasta na Ukrainie.
ODKRYJ WSPANIAŁE MIASTA NA UKRAINIE
Miasto Borysław.
Borysław jest miastem przemysłowym, położonym w obrębie Aglomeracji Drohobycko-Borysławskiej. Dawny, ważny ośrodek przemysłu naftowego w Galicji Wschodniej, a także II RP w okresie międzywojennym. Ulokowane między malowniczymi górami miasteczko, położone jest nad sporymi zapasami ropy naftowej, gazu ziemnego oraz ozokerytu.
Legenda głosi, że w miejscu dzisiejszego miasta znajdował się monaster (klasztor) o nazwie Borysław i obok niego było położone osiedle. Źródła historyczne nie podają nazwy osiedla ani dokładnej lokalizacji klasztoru. Przypuszczalnie klasztor i wieś nosiły tą samą nazwę – Borysław.
Założycielem wsi Borysław był w średniowieczu prawdopodobnie rycerz Borysław, zaś w 1387 r. królowa Jadwiga nadała wsie Borysław i Tustanowice Jurkowi i Ananiaszowi Dobrosławiczom.
Na przełomie XIX i XX wieku w Borysławiu i okolicznych miejscowościach odkryto bogate złoża ropy naftowej. Podjęta eksploatacja spowodowała szybki wzrost zaludnienia oraz chaotycznej i biednej zabudowy w tej okolicy. W latach 1930-1933 Borysławowi nadano prawa miejskie, włączając sąsiednie gminy wiejskie: Banię Kotowską, Hubicze, Mraźnice i Tustanowice, tworząc zarazem, tzw. Wielki Borysław. Borysław, tym samym, stał się największym pod względem ludności i obszaru, miastem w powiecie drohobyckim.
Centrum Borysławia stanowi most na Tyśmienicy, zwany barabskim, skąd rozchodzą się drogi: na płd-zachód w kierunku do Mraźnicy, na pn. zachód w kierunku do Bani Kotowskiej, obok kopalni wosku, na wschód w kierunku Tustanowic i na Wolankę oraz trakt drohobycki na pn. wschód do Hubicz i dalej do Drohobycza. Na moście znajduje się świetna restauracja, w której zjeść można m.in. znakomitą słoninę i słynne pierożki pelmeni o syberyjskim rodowodzie. Nazwa podobno oznacza, po prostu uszka, choć kształtem mogą, ale wcale nie muszą, przypominać tych nam znanych uszek. W Rosji często do robienia pelmeni używa się specjalnej tacki, która nadaje im diamentowego kształtu. To jednak nie kształt charakteryzuje pelmeni lecz ich farsz. Te pierożki robi się zawsze z surowego mięsa. Na Syberii prawdziwe pelmeni oznaczają pelmeni zrobione z wołowiny i wieprzowiny, pół na pół, z dodatkiem cebuli, soli i pieprzu. W innych miejscach, jak na przykład, na Ukrainie – te proporcje mogą być inne i niekoniecznie musi być to mieszanka wołowiny i wieprzowiny, w przepisach może pojawić się również jagnięcina. Podaje się te pierożki albo okraszone prostymi sosami (śmietana, chrzan, roztopione masło, musztarda) albo jako dodatek do rosołów. Smakują doskonale też same. Tam skąd pochodzą, pelmeni cenione były zawsze za bardzo praktyczną cechę: doskonale się mrożą. Na Syberii mrożone bywały na dworze, a worki pełne pierożków myśliwi mogli ze sobą zabierać na polowanie w tajdze. Często nazwa „syberyjskie pelmeni” odnosi się po prostu do zamrożonych pierożków.
ODKRYJ WSPANIAŁE MIASTA NA UKRAINIE
Skalna Twierdza „Tustań”
Tustań to imponujące piaskowce formacje skalne w zachodniej Ukrainie położone w pobliżu niewielkiej wioski Urycz w Beskidach Wschodnich. Wznoszą się one nad malowniczą doliną na blisko 50 metrów i przyciągają turystów pozostałościami XI wiecznego drewnianego grodu obronnego.
W IX wieku powstało i zaczęło się rozwijać skalne miasteczko-twierdza Tustań. Dziwaczne kształty skał stawały się ścianami, a przestrzenie pomiędzy skałami budowlańcy wypełniali drewnianymi belkami. W skale, dokąd dotykały belki i klocki, wydobywane były bruzdy i wcięcia. Dziś od drewnianych konstrukcji pozostały tysiące śladów, przy pomocy których badacz starożytności M. Rożko wykonał graficzną rekonstrukcję twierdzy. Tustań była strategicznie ważnym punktem i wchodziła do Karpackiej linni obrony rubieży Rusi Kijowskiej, a następnie Księstwa Halicko-Wołyńskiego. Dzisiejsza Tustań – zabytek przyrodniczy i archeologiczny o znaczeniu międzynarodowym, nie mający analogów w Europie. Na terenie twierdzy organizowany jest co roku festiwal ukraińskiej kultury średniowiecznej „Tu stań”.
Miasto Drohobycz.
Legenda dotycząca powstania Drohobycza głosi, że dawno temu, na terenie obecnego miasta w otoczeniu słonych źródeł znajdowało się malownicze osiedle Bycz – dziś jest to przedmieście.
W czasie kolejnych najazdów Tatarów osiedle zrujnowano, świątynię sprofanowano, a ludność wymordowano.
Gromadka uciekinierów uratowała się w pobliskich lasach karpackich, prawdopodobnie w skałach Tustań. Gdy Tatarzy odeszli, gromadka wróciła i ujrzała ruiny. Założona została nowa osada – drugi Bycz. Z biegiem lat nazwa ta uprościła się do obecnego brzmienia – Drohobycz.
Początki osadnictwa na terenie Drohobycza wiążą się ze słonymi źródłami, z których wydobywano sól. Pierwsze wzmianki o tym sięgają XI w., czyli czasów Rusi Kijowskiej. Główne źródło bogactwa stanowiły warzelnie soli — technologia wydobywania była stosunkowo prosta: do specjalnych dzbanów nalewano solankę i podgrzewano je na ognisku. Podczas gdy woda parowała, sól osadzała się w postaci tak zwanych topek.
W 1340 r. wraz z ówczesnym księstwem halicko-wołyńskim osada została przyłączona przez Kazimierza III Wielkiego do Polski. Nowy władca nadał Drohobyczowi herb, w którym widnieje do dziś dziewięć stożkowatych topek. Żupy ruskie na kilka stuleci stały się jednym z ważnych źródeł dochodów skarbca królewskiego.
Od czasu ponownego przyłączenia do Korony w 1387 r. (po krótkiej przynależności do Węgier) miasto wchodziło w skład ziemi przemyskiej województwa ruskiego. W XV i XVI w. miejscowość rosła i rozwijała się jak typowe średniowieczne miasto. Po nadaniu prawa magdeburskiego przez Władysława II Jagiełłę w 1422 r. działał samorząd i sądownictwo, odbywały się jarmarki. W 1565 r. w Drohobyczu istniało 45 warzelni soli. W burzliwym XVII w. miasto doświadczyło najazdów Tatarów, Chmielnickiego, księcia Rakoczego, pożarów i epidemii.
W 1772 r. w wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej województwo ruskie znalazło się pod rządami austriackich Habsburgów, jako część Galicji i Lodomerii. W XIX w. równolegle z tradycyjną specjalnością Drohobycza, warzeniem soli, gwałtownie zaczyna rozwijać się przetwórstwo naftowe. Wraz z otwarciem w 1859 r. pierwszej instalacji rafineryjnej przetwórstwo ropy naftowej wysunęło się na pierwsze miejsce w gospodarce miejskiej. Po przekształceniu „solnego” Drohobycza w Drohobycz „naftowy”, dzięki szybkiej budowie kamiennych domów, miasto nabrało europejskiego wyglądu, jako ośrodek pierwszego w świecie zagłębia naftowego.
Po zawieruchach I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej i wojny polsko-ukraińskiej, miasto znalazło się w obrębie II Rzeczypospolitej, jako stolica powiatu w województwie lwowskim. W okresie międzywojennym Drohobycz pozostał jednym z najważniejszych centrów przemysłu petrochemicznego.
Po wkroczeniu w 1939 r. wojsk sowieckich stworzono odrębny obwód drohobycki, w skład którego wchodziło 9 rejonów. Obwód ten istniał do maja 1959 r., kiedy zastał włączony do obwodu lwowskiego. Okupacja sowiecka upamiętniła się deportacjami i mordami więźniów politycznych. W czerwcu 1941 r. do miasta weszły oddziały Wermachtu. W czasach okupacji niemieckiej Drohobycz wchodził w skład Dystryktu Galicja Generalnego Gubernatorstwa. W drohobyskim getcie zginął najsłynniejszy mieszkaniec miasta, słynny pisarz i malarz Bruno Schultz.
W lipcu 1944 r. Drohobycz został wyzwolony w ramach Akcji „Burza” przez oddziały Armii Krajowej, jednak już po kilku dniach kontrolę przejęła Armia Czerwona. Wielu polskich żołnierzy zostało rozstrzelanych wówczas przez NKWD, innych deportowano do obozów. Po decyzji jałtańskiej o nowej granicy polsko-sowieckiej większość Polaków wyjechała z miasta do tzw. Centrali i na Ziemie Zachodnie.
ODKRYJ WSPANIAŁE MIASTA NA UKRAINIE
Cerkiew Św. Jura w Drohobyczu.
Cerkiew jest wzniesiona jest w całości z drewna. Jest to trójdzielna konstrukcja, z nawą na planie kwadratu. Nad trzema komponentami budynku: przedsionek, nawa i prezbiterium umieszczone zostały cebulaste kopuły. Po dwóch stronach nawy usytuowane są drewniane kaplice boczne zwieńczone kopułami podobnymi do tych znajdujących się nad główną bryłą obiektu. Całość obiektu jest kryta gontem huculskim.
Wnętrze Cerkwi św. Jura, jest bogato udekorowane freskami wykonanymi przez zespół artystów pod kierunkiem Stefana Medickiego. Ten sam autor wykonał bogato rzeźbiony ikonostas, w którym wyróżniają się ikony przedstawiające św. Pawła i św. Jerzego.
Truskawiec.
ODKRYJ WSPANIAŁE MIASTA NA UKRAINIE
Chyrów – miasto Jezuitów.
